Dinsdag 28 februari 2012

Biep biep biep, daar gaat de wekker om half 4 in de ochtend, brr, zo vroeg. We worden heel langzaam wakker en wrijven onze oogjes uit om ons naar de luchthaven te begeven. Terwijl ik 2 rugzakken naar de check-in sleur, levert David de huurwagen af. Ik was blijkbaar nog niet goed wakker want ik stond al aan de verkeerde check-in, wat wil je op zo een uur. Ik sleur dus alles terug naar een andere balie, waar ze mij vertellen dat ze met internationale vluchten mij niet alleen kunnen inchecken zonder David. Kerekewere dus, al sleurend, met die valiezen naar een bankske waar ik geduldig op David wacht. Die was blijkbaar ook nog niet goed wakker, want die had niet gezien dat er een drop off voor de huurauto was vlak voor de deur. Hij is die dan maar gaan afleveren in een andere terminal, met een stevige ochtendwandeling als gevolg. Goed ja, we zijn er toch uiteindelijk geraakt en vlotjes gaan we door de douane richting Nieuw-Zeeland!

Na een korte tussenstop in Sydney, komen we op tijd aan in Auckland. We geraken met gemak door de douane, want we hebben netjes alles doorgegeven wie we zijn, wat we hier doen en waarom. Vlak voor ons moeten 2 Amerikaanse vrouwen mee naar een kotje apart omdat hun visum niet in orde is, dus we zijn toch wel blij. We begeven ons naar de bagageband en staan daar even te wachten… tot er een meneer naar ons komt die zegt dat alle bagage op de band ligt. Lap zeg, ons bagage is niet mee. Met de ‘No worries’ stijl die we ondertussen al goed onder de knie hebben, hadden we het nog niet eens door dat we daar al een tijdje stonden. Aan de lost luggage claim laten ze ons weten dat de rugzakken de connectie niet hebben gehaald in Sydney en ze met de eerstvolgende vlucht zullen aankomen. Als we ons adres opgeven van het hotel, worden ze daar afgeleverd en moeten wij niet opnieuw naar de luchthaven afzakken. Dat is mooi. Trouwens, die 2 Amerikanen die daarjuist tegengehouden waren, stonden daar ook. Wat een pech hebben die al in het begin van hun vakantie.

We zetten ons uurwerk 3 uurtjes vooruit en we checken in in het Bella Vista hotel. Een schoon zicht hadden we daar nu niet echt, maar wel een goed bed met een goed donske, zalig.

Woensdag 29 februari 2012

De volgende ochtend staan onze 2 rugzakken mooi te blinken aan de receptie van het hotel. Eigenlijk is dit wel gemakkelijk want zo moesten we zelf niet door customs gaan met ons gerief. Langs de andere kant worden jouw zakken dan wel doorzocht zonder dat je erbij bent, maar ja, dat vonden we precies toch niet zo erg. Na het lekkere ontbijtbuffet worden we opgehaald door het busje van ‘United campervans’. Daar mogen we ons ‘huis’ gaan ophalen voor de komende weken. Amai, wat een groot spel is me dat!? En wat een luxe! (Ja, we zijn niet veel meer gewoon he). We hebben een keukentje, frigo, toilet, douche en veel opbergruimte. We zijn vooral blij met de frigo, want nu kunnen we eindelijk ons voedsel deftig bewaren zonder ons zorgen te moeten maken of de frigobox nog koud genoeg is. David is content omdat hij nu elke avond van een fris pintje kan genieten en ik heb lekkere verse melk voor in de koffie. En het toilet, wat een verademing! Met mijn mini-blaasje kunnen we nu op elk moment van de dag stoppen waar we willen zonder dat het te ‘spannen’ :-).

Na de hele uitleg over hoe alles werkt en de paperassen, zijn we vertrokken. David krijgt direct weer te maken met de plaats van ruitenwissers en richtingaanwijzers. Terwijl hij er al aan gewend was in Australië dat alles omgekeerd stond dan in België, staan ze nu ineens weer wel op dezelfde plaats als bij ons. Gevolg is dus dat we alweer de straat inslaan met de ruitenwissers aan en als het regent beginnen we ineens te pinken langs alle kanten. David zegt dat dit nu eigenlijk geheel onlogisch is, want vaak moet je toch van versnelling versteken wanneer je moet pinken. Dat moet hier dus nu allemaal met hetzelfde hand gebeuren (ja seg, nu ist ne keer gelijk thuis en ist weer iet).

Volgende item op ons toe-doe lijstje is op zoek gaan naar een sim-kaart voor de gsm. Deze halen we bij Vodafone. Ze zijn niet de goedkoopste, maar wel de gemakkelijkste en met het grootste bereik in Nieuw Zeeland. We zijn ook nog gaan informeren bij 2degrees, maar zij hebben dan weer geen connectie met België en bovendien moet je bij hen extra bijbetalen voor een internetconnectie buiten de grote steden, aangezien ze daarvoor het 3G-netwerk van Vodafone gebruiken.

Voor al ons cash geld vinden we een oplossing in het openen van een bankrekening. Dit doen we bij de bank BNZ waar we onmiddellijk een debetkaart meekrijgen met pincode. Deze keer moeten we er dus geen weken op wachten zoals in Australië. Heel handig en zo vertrekken we met een gerust gevoel zonder dat we de hele tijd moeten rondlopen met massa’s cash geld.

Na deze administratieve rompslomp kunnen we dan eindelijk vertrekken uit Auckland om dan onze eerste nacht in ons nieuw huis door te brengen een beetje buiten Helensville. Er is namelijk wel een reden waarom we deze plek gekozen hebben…

Donderdag 1 maart 2012

Het Noordereiland ligt bezaaid met Hotsprings en de camping ligt vlak naast het Helensville Aquatic centre met … Hot Springs. Wanneer je daar kampeert krijg je korting op de toegangsticketjes voor de warme baden. We genieten van de verschillende rock pools, tot we ineens een grote glijbaan zien. Ze staat spijtig genoeg niet aan, maar de redder ziet ons lichtjes beteuterd gezicht en zegt: “If you want to go, I can put the water on for you. Come back in 10 minutes”. Dat moest hij ons geen 2 keer zeggen en alsof we terug 10 jaar jonger zijn, haasten we ons naar boven met een matje om zo door de megalange glijbaan te roetsjen. In dit warme water is dit gewoon superleuk en doet ons terugdenken aan onze kindertijd in Center Parks. We blijven niet lang alleen op de glijbaan en krijgen al snel gezelschap van andere grote kinderen. Wat een fun!

In de namiddag rijden we dan zo ver mogelijk naar het noorden. We dachten dat we veel verder zouden geraken, maar Nieuw-Zeeland is Australië niet. De afstanden zijn hier niet zo ver, maar de wegen zijn ongelooflijk bochtig waardoor je er gewoon langer over doet. We parkeren onze campervan dan maar op een DOC (Department of Conservation) camping in het Trounson National Park om morgen onze tocht naar het noorden verder te zetten.

Vrijdag 2 maart 2012

We beginnen de dag met een bezoek aan het Waipoua Forest dat bekend is voor zijn grote dikke Kauri-bomen. We gaan er op zoek naar de Lord of the Forest (de nummer 1) en de Father of the forest (nummer 2). Duidelijk een mannenwereldje waar we in terecht gekomen zijn. Alhoewel, de 4 Sisters staan er ook, dat zijn 4 sierlijke hoge bomen die aan de wortelen samengegroeid zijn (vandaar die zussen zeker?). Onze pic nic eten we op in Oponoi met een prachtig zicht op de enorme duinen aan de overkant van het water. Om ons wat tijd op de weg te sparen, maken we een shortcut door de ferry-overtocht te maken van Rawene naar Kohukohu. Al gauw komen we aan op de Aupouri Peninsula waar we in Rarawa Beach opnieuw op een DOC-camping belanden voor de nacht.

Zaterdag 3 maart 2012

De voorbije dagen hebben we heel veel gereden met hier en daar eens een korte tussenstop. We komen eindelijk aan in het ‘betwistbare’ Noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland, namelijk Cape Reinga. De zichten onderweg zijn adembenemend en voor het eerst hebben we een echt ‘waaw’ gevoel. Dit is het Nieuw-Zeeland zoals wij het ons voorgesteld hadden. Niet alleen de zon is vandaag van de partij, maar ook de wind, veeeeeel wind. De wandeling naar de vuurtoren van Cape Reinga is er dan ook eentje om niet snel te vergeten. We geraken er nog net, maar moeten ons toch goed vasthouden om niet weg te waaien. We krijgen er wel het zicht waar we voor gekomen zijn. Je kan hier namelijk de samenvloeiing zien van de Tasmaanse Zee en de Stille Oceaan, wat een mooi spektakel oplevert van golven en bijhorende draaikolken. Volgens de legende van het Maori-volk komen hier man en vrouw samen om zo nieuw leven te creëren.

Op de terugweg stoppen we nog even aan de Te Paki Sand dunes, waar we ons amuseren met het zicht van mensen die zich wagen aan een partijtje sandboarden. De sterke wind zorgt al voor genoeg zand tussen onze tanden, waardoor we het houden op passief kijken hoe andere mensen kilo’s zand vreten.

We besluiten de dag met nog de prachtige scenic drive van Whangaroa tot Otoroa, vooraleer we in Kerikeri gaan slapen.

Zondag 4 maart 2012

We hebben lang getwijfeld of we een cruise op de Bay of Islands zouden boeken, maar uiteindelijk zijn we blij dat we dat niet gedaan hebben. Bay of Islands biedt vooral cruises aan waarbij je aan dolfijnspotting kan doen of zelfs kan zwemmen met dolfijnen, maar we zijn er van overtuigd dat we dit op veel mooiere plekken kunnen doen als deze. Wanneer we langs deze plek passeren, zien we dat dit toch een hele toeristische bedoening is, zoals verwacht. Niet dat we iets tegen toeristische plekken hebben, we zijn immers ook toerist, maar we willen zoveel mogelijk de massa en de bijhorende tourist traps vermijden waar we kunnen.

We kiezen een alternatief uit voor de dag en hebben de keuze tussen een bezoek aan het beroemde toilet van Kawakawa, een design van architect Hundertwasser, of een mooie route langs de kust startende in Russell. Hoe kunstig dat toilet ook mag zijn, toch kiezen we voor de scenic route waarbij we eerst een ferry overtocht moeten doen naar Russell. Zo varen we toch ook gedurende 5 minuten op de wateren van Bay of Islands, maar zien geen dolfijnen :-). De kustroute is een echte aanrader, want de zichten zijn weer schitterend. We stoppen om de 5 minuten voor een foto, want we krijgen er maar niet genoeg van. Het mooie weer kan er natuurlijk ook mee te maken hebben, want we denken dat het in een grijze lucht zeker niet zo mooi zou zijn. Bij een grijze dag kies je dus beter het toilet…

Bij een tussenstop lezen we in de Lonely Planet dat er in Whangarei glimworm grotten zijn die je als goedkoper alternatief kan bezoeken in plaats van de hele dure Waitomo grotten. Het klinkt als ‘budget’ in ons oren, dus wij ernaartoe. We volgen de steile weg naar boven naar de Abbey Caves. Met onze zaklamp paraat volgen we een hele mooie korte wandeling tot aan de grot. Het is er superrustig en het is echt genieten. We moeten wel nogal acrobatische kuren uithalen om in de grot te geraken, maar uiteindelijk geraken we toch binnen. Wanneer we onze zaklamp uitzetten, is het er pikdonker, maar geleidelijk aan komen er overal kleine lichtjes te voorschijn, het lijkt wel een sterrenhemel. Zo iets hebben we nog nooit gezien en kunnen dit dan ook weer van ons lijstje schrappen.

We rijden dan nog een goed stukje door om dan uiteindelijk te overnachten in Orewa Beach.