Donderdag 8 september 2011

Administratiedag. Alvorens aan onze grote reis te beginnen, moeten we wat administratieve regelingen treffen. We kopen een SIM kaart, zodat we goedkoop en gemakkelijk kunnen bellen in Australië. Dit om accommodatie te regelen, rond te bellen voor een auto… We kiezen voor een prepaid-kaart van Telstra, aangezien deze provider de grootste dekkinggraad heeft in Australië. Voor 30 AUD krijgen we gedurende 30 dagen een beltegoed van 250 AUD (begrijpe wie het begrijpen kan?!) en ook 500MB internetten via 3G. Indien uw smartphone (bij ons een Iphone) ingeschakeld kan worden als persoonlijke hotspot, kan je gemakkelijk met de computer op internet gaan. Op deze manier internetten komt ons sterk goedkoper uit dan telkens een kaart te kopen voor het wifi-netwerk van ons verblijf. Dus, Sim kaart… check!

We openen een Australische rekening, waar we vanuit België genoeg geld op kunnen transfereren om zo gemakkelijk en goedkoop geld te kunnen afhalen. Sedert de nieuwe regeling van Maestro, waarbij het toch moeilijker wordt om geld in het buitenland af te halen, lijkt ons dit een goede optie.De Maestro is wel geactiveerd ‘just in case we need it’. Bij elke transactie moeten we bovendien een vaste kost betalen als we geld van onze Belgische rekening willen halen. Dus Australische rekening …. check!

Aangezien wij 2 leken zijn in mechaniek, zelfs na de cursus die David gekregen had, leggen we ons vertrouwen toch beter in de handen van een vakman, en zoeken een garagist in de buurt die ons wil helpen met het keuren van een goede auto. Eerst trekken we naar JJ’s. Deze is gekend bij de backpackers om auto’s te keuren en kleine reparaties te doen voor hen. Die blijkt op vakantie te zijn tot eind februari. Daar worden we doorgestuurd naar Brett, een kameraad-collega van hem. We krijgen zijn kaartje en mogen hem bellen wanneer we willen. Een beetje een crazy guy ,maar zeer vriendelijk en behulpzaam. Hij spreekt op voorhand met ons af dat hij 2 keer in zijn handen zou klappen als we de auto niet mogen kopen en een schouderklopje als de auto OK is.

Met deze voorbereidingen achter de rug, schuimen we de prikborden af van verschillende hostels op zoek naar een autoverkoper. Er lijkt ons eentje interessant. Het is een Frans koppel dat hun Ford Maverick ’90, kwijt wil. Ze werden zo verliefd op hun wagen dat ze hem eigenlijk liever naar Frankrijk wilden laten verschepen, maar toen dit een kostelijke affaire leek te zijn, dachten ze toch beter aan verkoop. We maken direct een afspraak, doen een testrit, (hierbij vergeet ik heel efkes dat het hier links rijden is, ouch) en brengen de wagen voor check-up bij de garagist. We hadden een goed gevoel… tot we hoorden dat alle banden moesten vervangen worden, er een olielek was, en de blutsen in de wagen wel voor problemen zouden kunnen zorgen voor de keuring. De auto ligt ook vol brol en nest waar ik wel ne keer grote kuis in zou willen houden :-/ Maar dit terzijde doen we toch een bod. Achteraf bedenken we ons en laten de auto voor wat het is, wegens te veel kosten. De registratie die van South Australia is, baart ons toch ook wel kopzorgen. Hieronder kan je een poging tot uitleg vinden waarom:

Een auto kopen hier in Australië lijkt simpel, maar dat is het niet altijd. Elke staat heeft zijn eigen regels betreffende keuringen en registraties. Een wirwar van regeltjes, waar we maar niet aan uitgeraken.

Indien je een auto koopt, moet deze binnen de 14 dagen geregistreerd worden op de nieuwe eigenaar in de Staat waar hij geregistreerd staat. dus….

Als je de auto koopt in Northern Territory en de wagen is geregistreerd in South Australia, dan is dat een heel probleem. Die wagen zou namelijk terug in de staat van registratie moeten zijn binnen de 14 dagen na de verkoop van de auto. Aangezien wij tegen dan nog niet in South Australia zullen zijn, overwegen we om hem te laten registreren in Northern Territory, de staat waar we op dit moment zijn. Helaas moet je daarvoor eerst een keuring doorstaan alvorens ze u de auto laten registreren in deze staat. De auto is in te slechte staat om dergelijke keuring te doorstaan en zou ons te veel geld kosten om hem te laten maken. De auto op Northern Territory platen laten zetten heeft ook als nadeel dat je elk jaar uw auto moet laten keuren, het is daarom dat de meeste backpackers auto’s kopen van West Australie waar een auto maar 1 maal gekeurd moet worden wanneer hij het eerst geregistreerd wordt en nadien hoeft dit nooit meer uitgevoerd te worden (dit wordt vaak vermeld als verkoopsargument voor de auto). Als je nu nog mee bent met de uitleg, chapeau, voor ons was het toch een hele onderneming om het gesnapt te krijgen met de nodige telefoontjes.

Vandaag dus geen auto, maar morgen misschien beter.

Vrijdag 9 september 2011

Vandaag hebben we 2 afspraken. In de voormiddag zien we een Mitsubishi Pajero van het jaar ’91. Van ver ziet het er een deftige auto uit, de testrit lukt ook goed, maar dan zien we witte rook uit de uitlaat komen. Volgens onze checklist is witte rook verdacht, dus laten we de auto voor wat hij is.

De volgende wagen is een Toyota Landcruiser van het jaar ’84 met 420 000 km. De meest gewilde wagen hier voor de backpackers om mee rond te cruisen. Als hier iets mee scheelt onderweg, dan zijn de wisselstukken makkelijk te verkrijgen. Dit zag er een wijze wagen uit, een bed achter in de wagen, alle camping gerief aanwezig. Ze waren wild enthousiast over het visgereedschap dat ze bij de wagen verkochtten (wij niet zo, maar bon, we lieten hun maar begaan in hun enthousiasme). Afgezien van alle brol dat ik er direct zou uitzwieren (wa ne nest!) dachten we, oke, deze wordt het en we rijden terug naar de garagist om toch zeker te zijn. De inspectie van de auto duurt een tijdje en we denken, oke, de garagist steekt er zijn tijd in omdat het een goede auto is. Onze verbazing was dan ook enorm groot toen hij opeens 2 keer in zijn handen klapt. Volgens de afgesproken code was dit dus een NO-GO. Eerst dachten we dat we het verkeerd begrepen hadden, maar na een kort uitgewisselde blik zagen we dat hij het meende. Het dak was volledig herschilderd en naïef zoals we zijn, geloofden we dat ze dit gedaan hadden, omdat de verkoper da mooier vond zo. Niet dus, heel het dak was verroest en dus geverfd om de roest te verbergen. Stel je voor dat het dak eraf vliegt in ‘the middle of nowhere’, dan hebben we een cabrio landcruiser van ’84 🙂 Een onveilige auto, nee bedankt.

Vandaag terug geen auto, jammer maar helaas. De hele avond houden we ons nog bezig met advertenties te gaan opzoeken op alle mogelijke websites en hostels. Omdat we nu al 2 auto’s gezien hebben die van backpacker op backpacker overgaan met vol nest en brol, besluiten we ons te focussen op het aanbod dat via een particulier gaat. We hebben morgen terug 2 afspraken. We zullen zien… 3de keer , goeie keer?

Zaterdag 10 september 2011

Vol goeie moed staan we een kwartier voor afspraak al beneden op de parking. Mooi op tijd rijdt de Toyota 4Runner de parking op en jawel, direct dachten we allebei, jipie, we have a winner! Na een check onder de motorkap en een testrit, bellen we Brett op en die ziet ook dat wij mee geëvolueerd zijn in het kiezen van een deftige wagen. De keuring is opnieuw grondig en deze keer gratis, aangezien we voor de vorige 2 keren telkens al 50 AUD betaald hadden. Na de keuring krijgen we van Brett een schouderklopke, wat voor ons onmiddellijk het verlossende antwoord is om met de verkoper een deal te maken. Aangezien er een klein olielek is en nog een paar andere kleine ‘schoonheidsfoutjes’ , kunnen we 600AUD afbieden op de prijs. Wat een pak van ons hart. Hier wel geen bed in geïnstalleerd en ook geen ‘brol en nest’ aanwezig. Doe-het-zelver David doktert al een plan uit hoe het er allemaal zal gaan uitzien met bed, vestiaire, badkamer en keuken :-). We maken een contract op met de verkoper dat hij er zich toe verbindt om aan ons te verkopen. We kunnen hem namelijk niet onmiddellijk betalen aangezien er nog geen geld op de Australische rekening staat, voor hem is dit absoluut geen probleem. De Australische mentaliteit van ‘No worries’ beginnen we stilaan te appreciëren. Dus kopen van een auto …. check!

Ohja, de afspraak met de andere verkoper die we geregeld hadden, die bellen we af. Een goed plan zo blijkt later. We zagen de auto ironische genoeg in de namiddag ineens op onze parking staan met startkabels verbonden aan een andere wagen, platte batterie, oepsie 😉

De komende dagen is het wachten op het geld, zodat we dan de auto in ons bezit krijgen om er aan te beginnen ‘bricoleren’.

PS: De foto is een voorlopige foto, wanneer we een beter foto hebben dan zullen we die er op zetten